มึงมันดื้อ!!
Pirch's Past
ทันทีที่ผมได้รู้พิกัดของไอ้เด็กเลี้ยงแกะที่บอกกับผมว่าจะกลับบ้าน
บอกกับผมว่าคิดได้และรู้ตัวว่ามีเรียนเช้า แต่ที่ไหนได้ดันแอบผมไปปาร์ตี้มันส์สุดเหวี่ยงกับคนในชมรม
ผมก็รีบคว้าเอากุญแจรถและตรงไปที่นั่นอย่างเร็วที่สุด
จอนนี้อารมณ์ของผมคือโกรธครับ โกรธมาก
โกรธชนิดที่อยากจะจับไอ้ตัวแสบเหวี่ยงไปให้สุดแรง
โกรธที่มันโกหก
โกรธที่มันแต่งตัวแบบนั้น
โกรธ ที่มันปิดบังผมอีกแล้ว!
ผมรู้้แล้วครับว่าแฟนผมมันไม่นอกใจผมแน่ๆ
ผมมั่นใจแล้วว่ามันไม่มีอะไรเกินเลยกับคนในชมรมด้วย
แต่ผมก็ไม่ชอบอยู่ดีที่มันทำแบบนี้ ไม่ชอบเลยจริงๆ
ผับ xix
ผมเดินตรงเข้าไปหาเจ้าตัวแสบของผมทันที
มองหาไม่ยากเพราะวีมันเป็นคนที่ค่อนข้างขาวมากๆ แต่เชื่อผมมั้ยว่าเจ้าวิวน้องชายของวีนั้นขาวกว่าเข้าไปอีก
ผมเข้าใจไอ้เด็กเจ้านายนั่นเลยว่าทำไมถึงส่งเสื้อผ้าพวกนั้นกลับมา คงอารมณ์เดียวกับที่ผมหวงเมียอยู่ตอนนี้
"วี"
"เห้ย! ใครวะ..อ่าววววคุณแฟนนี่เองงง"
"กลับบ้าน"
"ไม่กลับบบ ยังไม่เมาาา"
"แล้วนี่มึงแต่งตัวอะไรเนี่ย! เสื้อแขนยาวที่ใส่ตอนไปหากูอยู่ไหน"
ก่อนที่ผมจะได้โวยวายอะไรมากไปกว่านั้นก็มีรุ่นน้องปีสองคนนึง เดินเข้ามาหาผมพร้อมเสื้อแขนยาวสีแดงลายสก๊อต
"นี่ครับพี่ ช่วยพากลับทีพวกผมดูแลไม่ไหวแน่ๆ"
"แล้วใครใช้ให้ชวนมันมา?"
น้องมันทำหน้าตาเลิ่กลั่กจนผมโบกมือไล่ให้เดินกลับไป ผมรู้ว่าผมโทษใครไม่ได้นอกจากไอ้ตัวแสบตรงหน้าที่ตอนนี้กอดคอผมเป็นลิงโหนราว ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมาที่ผม
หน้าเนียนถูไปมาที่อกผมเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
"ไม่ต้องมาอ้อน กลับกันได้แล้ว"
"ไม่กลับได้เป่า"
"ไม่ได้"
"ทำไมอ่ะ"
"ยังจะมาทำไม เดี๋ยวดีดหน้าผากแตก!"
"งื้อออ ก็ดีดมาแล้วนี่!! เจ็บ..!'
ผมมองดูคนเมาที่ทำหน้ายู่อย่างอดเอ็นดูไม่ได้
ส่วนตัวผมไม่ชอบเวลาวีเมาเลย เพราะมันคือคนที่เหนือความคาดหมายในทุกๆครั้งที่เมา
ยิ่งนึกไปถึงตอนที่ไปโวยวายสน.แทบแตกแจ้งคนหายรอบนั้นแล้ว
หึ..มึงมันดื้อจริงๆนะวี
และถึงแม้ผมจะไม่ชอบที่มันเมาแต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่ามันก็ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ทุกครั้ง
เพราะเวลาที่มันเมา ทุกอย่างที่ตอนปกติไม่ทำ มันจะทำ อะไรที่ตอนปกติไม่พูด มันก็จะพูด
อย่างเช่นตอนนี้...
"คุณแฟนครับบบ"
ผมเผลอหลุดยิ้มทันทีที่ได้ยิน แม่งเอ้ย!อยากกดรงนี้เลย ให้ตายสิ!
"อะไร"
"โกรธวีเป่าอ่ะ"
"โกรธ"
"หื้อออ โกรธทำไมมม"
"วีดื้อ"
"ไม่ดื้อแล้ววว"
"ถ้าไม่ดื้องั้นกลับบ้าน ใส่เสื้อด้วย"
"...ก็ด้ะ"
วียอมปล่อยมือจากคอผม ทรงตัวยืนดีๆแม้จะโคลงเครงไปบ้างแต่ก็มีผมประคองอยู่
คนตัวเล็กจับเสื้อมาใส่ไม่ถนัดหนัก เพราะฤทธิ์ของน้ำเมาที่เริ่มแผลงออกมามากขึ้น
ใบหน้าขาวเนียนเริ่มเห่อแดง ตามตัวก็เริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาราวกับแพ้แอลกอฮอล์
กลิ่นลมหายใจเริ่มไม่ใช่กลิ่นที่คุ้นเคย เจ้าตัวเล็กของผมกำลังเมาได้ที่เลย
เมื่อวีใส่เสื้อคลุมเสร็จผมก็พยุงและพามันกลับออกมาทันที พร้อมกับสายตานับสิบที่จดจ้องมาที่ผม
เห็นมั้ยล่ะ ถ้าผมมาช้ากว่านี้ไปซักนิดวีมันคงโดนงาบไปไหนต่อไหนแล้ว
"ปล่อยกลิ่นไปทั่วเลยนะมึง!"
ต่อให้เมื่อกี๊มันจะออดอ้อนผมแค่ไหน แต่ความผิดที่ทำย่อมได้รับการลงโทษ
ไม่ว่าจะร้องไห้ยังไง ผมก็คงต้องทำโทษแมวดื้อตัวนี้บ้างแล้วแหละครับ
End Pirch's Part
------
"อื้ออ ร้อนนน"
"..."
เพิร์ชมองดูร่างบางที่เขาจับวางลงบนเตียงกำลังปัดป่ายเสื้อคุมตัวยาวออกจากตัว
ก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดแอร์ให้เย็นขึ้นเพื่อบริการคนตัวเล็กเต็มที่
เสียงหอบหายใจถูกส่งออกมาเรื่อยๆเป็นจังหวะที่ไม่สม่ำเสมอตามแรงขับเคลื่อนของเลือดที่มันคงสูบฉีดอย่างหนักเพราะแอลกอฮอล์ในร่างกาย
เพิร์ชมองดูคนรักของตัวเองอย่างชั่งใจ ผิวเนียนสีขาวใสที่โผล่พ้นผ้าออกมาขึ้นสีแดงจัดกว่าตอนแรก
บริเวณกรอบหน้าขึ้นเม็ดเหงื่อให้เห็นเพราะความร้อนจากภายใน
วียังคงนอนหลับตาอยู่อย่างนั้นแม้คิ้วจะยังขมวดเป็นปม และพ่มลมหายใจหนักๆออกมาเรื่อยๆ
เขาตัดสินใจเดินไปหยิบเชือกที่อ่อนจากในตู้เสื้อผ้าออกมามัดมือคู่สวยไว้เหนือหัว
ปลดกางเกงตัวเล็กที่ความยาวรอบเอวไม่น่าจะเกิน 20 นิ้ว
มันช่างขัดกับแรงมหาศาสที่เจ้าคนตัวเล็กนี้มี
ใช้เวลาเพียงไม่นานเนื้อผิวเนียนของร่างบางบนเตียงก็ไร้ซึ่งเสื้อผ้าปกปิด
คนตัวสูงเริ่มจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเขาเองเป็นลำดับต่อมา
เมื่อทั้งสองร่างเปลือยเปล่าอยู่ใกล้กัน แน่นอนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปคงไม่พ้นเรื่องอย่างว่า
เพิร์ชเริ่มบรรจงจูบลงที่ซอกคอขาว กดจูบลงไปดูดเม้มจนขึ้นรอยแดงเป็นจ้ำ และนั่นไม่ใช่แค่จุดเดียวที่เขาต้องการ ต่อให้พรุ่งตื่นมาต้องโดนกระทืบจนซี่โคร่งหัก เขาก็จะไม่ยอมปล่อยให้คนตัวแสบของเขาลอยนวล
"อื้ออ อย่ากัด"
"ก็จะกิน..ไม่ให้กัดได้ไง"
เสียงแหบพร่ากระซิบลงที่ข้างหูสวย เพิร์ชเอื้อมมือไปหยิบเอาเจลหล่อลื่นและ 'ของเล่น' ชิ้นโปรดของเขาออกมา
มันเป็นของที่วีต่อต้านที่สุด แต่เขาและช่างทางรักของเจ้าคนตัวเล็กกับชอบมันมากที่สุด
"อื้อ..เมาอ่ะ ไม่ทำได้มั้ย"
"ที่อย่างนี้จะยอมรับว่าเมาหรอห้ะ? ไอ้แสบ"
"อื้อ..!! รีบอ่อวะ!!"
คนตัวเล็กเหวลั่นเมื่อมีนิ้วเรียวยาวถึงสองนิ้วแทรกสอดเข้าไปที่ช่องทางด้านหลัง
ใช่ เพิร์ชรีบกว่าปกติ เพราะถ้าทุกครั้งเขาจะเริ่มจากการจัดการข้างหน้าให้คนรักก่อนเสมอ และถึงแม้จะทำกับบ่อยแค่ไหนแต่ช่องทางนั้นกลับไม่เคยขยายขึ้นเลย กลับกันเขากลับรู้สึกว่ามันแคบลงในทุกครั้งที่ทำเสียอีกด้วยซ้ำ
"อึก..อย่าหมุน อ้ะ!"
"เจอซักที ทำไมมันต้องหาใหม่ทุกครั้งเลย หื้ม?"
"ฮ่าส์ กูจะรู้หรอ!"
"หายเมาแล้วหรอ?"
"ไม่!! อ๊า!!"
"มีสิทธิ์ตะคอกหรอเราอ่ะ?"
"อึก มะ..อ่ะ อะไร..แฮ่ก มะ..อ้ะ"
"เธอเคยบอกเค้า ว่าไม่ชอบไอนี่ใช่เปล่า"
"เพิร์ช!! ไม่เอา! อื้อ!!"
ข้อมือเล็กที่ถูกมัดไว้ถูกยกขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ร่างบางงอขึ้นนั่งหวังจะสู้แรงคนตัวโตกว่าที่กำลังยัดไอ้เครื่องบ้าๆนั่นเข้าไปในช่องทางของเขา
แต่ก็ช้าไป เพราะทันทีที่เพิร์ชใส่มันเข้าไปในจุดที่หมายไว้ได้เขาก็กดเปิดการทำงานของมันทันที
ครืดครืดครืด
"อ๊า อ้ะ มะ ฮ่าส์ อึก ไม่ อ่ะ แฮ่ก เพิร์ช อ๊ะ!"
วีล้มตัวลงนอนอีกครั้งอย่างสู้ไม่ได้ แรงสั่นจากไวเบรเตอร์ทำงานตามคนที่ควบคุมตรงจุดที่ไวต่อสัมผัสของคนตัวเล็ก
ร่างบางงอตัวไปมาอย่างทรมานกึ่งกระสันอยาก ไอ้เครื่องบ้านี่ทำเขารู้สึกจนแทบขาดใจ
"ฮึก.อื้ออ เอา ออก ไป...อ้ะ อ๊า อื้ออึกอ๊า!!"
เสีียงครางหวานยังถูกส่งออกมาอย่างต่อเนื่องเพราะคนคุมเกมส์ที่ยังนึกสนุกเพิ่มแรงการทำงานของเครื่องนั้นขึ้นจนวีครางออกมาไม่เป็นภาษา
"ไหนเธอบอกไม่ชอบไง"
"ฮึกอ้ะ มะ ม่เอาแล้ว อ้ะ ไป ฮ่าส์ เอาออกไป"
"ไม่ นี่คือโทษของเด็กเลี้ยงแกะอย่างเธอ ที่รัก"
เพิร์ชพูดพร้อมลุกขึ้นไปนั่คร่อมคนตัวบางไว้ แก่นกายที่แข็งชูชันทั้งสองกระทบกันจนส่งผลต่อความรู้สึกของคนตัวเล็ก
และวีก็รู้ได้ในทันทีว่าบทลงโทษที่เขาต้องเจอ มันไม่ใช่แค่เครื่องสั่นนั่นแต่เป็นหลังจากนี้ต่างหาก
"อื้อ!!!"
ข้อมือเล็กถูกดึงลงมาไว้ที่หน้าก่อนที่เจ้าตัวจะกัดมันลงไปจมเขี้ยว พร้อมๆกับแท่งเนื้อร้อนที่ถูกดันเข้ามาอย่างช้าๆจนสุดปลายโคนทั้งที่ยังคาเจ้าสิ่งที่สั่นไหวทำงานอยู่ด้านในไม่หยุด
"อ่าา วี..อย่าเกร็ง"
"ฮึก..อื้อ!!"
แก่นกายแข็งถูกถอนออกไปจนเกือบสุดและดันเข้ามาอย่างรวดเร็วจนสุดในครั้งเดียว
ตอนนี้ร่างทั้งร่างเหมือนจะฉีกขาด วีไม่รับรู้แล้วว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้น
สิ่งเดียวที่เขารู้คือเขาเสียวกระสันจนไม่เป็นตัวของตัวเอง
น้ำสีใสคลอหน่วยและไหลหยอดออกมาตามอารมณ์ที่ถูกฉุดดึง
"อื้อ..ฮึก ฮื้ออ!!"
"วี อย่ากัดมือตัวเอง"
"อื้อ!!"
เสียงครางอื้ออึงยังคงดังอยู่ในลำคอตามแรงกระแทกที่ถูกส่งมาอย่างสม่ำเสมอ
คนตัวสูงที่เป็นฝ่ายกระทำรู้ดีว่าถ้ายังปล่อยไปแบบนี้ มือคู่สวยที่เขาหวงนั้นต้องเกิดห่อเลือดแน่ๆ
เขาจึงเอื้อมมือไปยกมันชูขึ้นเหนือหัวทุยนั้นไว้ด้วยมือเดียว
ก่อนจะก้มลงไปมอบจูบให้กับคนรักที่ตอนนี้น้ำตานองหน้าโดยแรงอารมณ์ที่เขากำลังมอบให้
เพิร์ชยังคงจังหวะเนิบช้าต่อไปเรื่อยๆขัดกับเครื่องสั่นด้านในที่ถูกกดใช้งานอย่างหนักด้วยความเร็วสูงสุด
"อ้ะอ้ะ จะตะ อ้ะ ตาย แฮ่ก พอ อ้ะอื้อ อื่อ"
คนตัวสูงยังคงอดทนต่อแรงตอดรัดภายในทั้งที่ใจอยากจะส่งแรงกระแทกกระทั้นเข้าไปมากแค่ไหนแต่ก็ยังอยากนึกทำโทษแฟนตัวแสบของเขาอยู่ดี
แก่นกายร้อนถูกถอนออกช้าๆจนเกือบสุดและดันเข้ามาจนสุดดอย่างเร็ว
จากแรงสั่นอย่างในที่มากอยู่แล้วเมื่อโดนกระตุ้นด้วยแรงดันจากแท่ร้อน มันทำให้คนตัวเล็กกรีดร้องออกมาแทบขาดใจ
"จะดื้ออีกมั้ย"
เพิร์ชถามเสียงกดต่ำพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุดแม้ตอนนี้เขาเองก็แทบทนแรงบีบรัดไม่ไหวแล้วเช่นกัน
"มะ อ๊ะ!! ไม่แล้ว อื้อ"
ทุกจังหวะที่แก่นกายกระทั้นเข้ามามักตามมาด้วยเสียงที่หฤหรรษ์ และทุกจังหวะที่เพิร์ชถอนกายออกไปอย่างเนิบช้าก็มักจะตามมาด้วยเสียงครางอื้ออึงและใบหน้าเหยเกที่แสดงออกมาว่าคนถูกกระทำนั้นเสียวแทบขาดใจ
"จะหนีเพิร์ชเที่ยวอีกมั้ย"
"มะ อ๊า!! ไม่หนี อื้ออแล้ว แฮ่ก..อ๊ะ!!"
"จะโกหกอีกมั้ย หืม?"
"อื้อ! มะ..ไม่แล้ว อ๊ะ!!"
"อือ"
"พะ พอแล้ว ฮึกอื้ออ แฮ่ก..จะตาย อ๊ะะ จะตายแล้วฮื่อ!"
"งั้นเค้าปิดรอบเลยนะ"
"อ่ะ อะไร อ้ะอ้ะอ้ะ มะ ไไม่ ไม่เอา อ้ะ เพิร์ชอื้ออ!!"
เสียงร้องขาดหายเมื่อริมฝีปากร้อนของคนด้านบนปิดทับลงมาที่อวัยวะเดียวกันของคนด้านล่าง
จากจังหวะที่เนิบช้้าสม่ำเสมอเพิร์ชกลับเรงจังหวะขึ้นมารัวเร็วจนร่างบางตามไม่ทัน
แรงเสียดสีด้านล่างทำน้ำตาของครตัวเล็กไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่า
เพิร์ชไม่มีการยั้งแรงใดๆ มีแต่แรงและเร็วขึ้นแข่งกับเครื่องสั่นที่ยังคงอยู่ภายใน
"มะ อ้ะ ไม่เอา แฮ่ก ท่านี้ อ๊า!"
คำขอร้องจากคนตัวเล็กตอนนี้ไม่ได้รับการตอบรับใดๆ เพราะคนตัวสูงยังคงทำในสิ่งที่ใจต้องการต่อไป
มือหนาช้อนข้อพับขาทั้งสองข้างขึ้นมาไว้เสมออกบาง
ทำให้บั้นท้ายนั้นลอยสูงขึ้นมาจากเตียง และแน่นอนว่าเมื่อช่องทางมันสูงขึ้นการรับแรงกระแทกย่อมมากขึ้นตามไปด้วย
"ถ้าครั้งหน้าวีดื้ออีก ฮ่าส์ มันไม่จบแค่ที่เตียงแน่!"
"อ้ะอ้ะ มะ อ่ะ เพิร์ช จะ แฮ่ก อ้ะ จะ เสร็จ ฮ่าส์"
"..."
ไม่มีเสียงตอบรับ นอกจากแรงขยับที่ถูกส่งมามากขึ้นๆจนร่างบางตัวโยนสั่นไปตามแรงของอีกคน
มือที่ถูกมัดทำได้แค่บิดปัดปายไปมาเพราะหาที่ยึดไม่ได้ เนื้อตัวที่เห่อแดงเริ่มกดเกร็ง หน้าสวยเชิดขึ้นคิ้วขมวดปม พร้อมกับแรงตอดรัดด้านล่างที่มากขึ้นเพราะตอนนี้คนตัวเล็กใกล้ถึงที่หมายเต็มที
"อ่า วี อ้ะ วี แฮ่กอ่า!!"
"อ๊ะอื่อ อ้ะ เพิร์ช อ๊า!!"
ของเหลวสีขาวขุ่นถูกฉีกออกมาเปรอะเปื้อนเต็มหน้าขาเรียวและหน้าท้องแบนราบ
ก่อนจะตามมาด้วยความร้อนสีขุ่นที่ไหลทะลักตามออกมาจากทางรักทันทีที่เขาถอนแก่นกาย
"แฮ่ก มึง แฮ่ก ม ไม่ใส่ถุงอ่อ?"
"มันหมด โทษที"
คนตัวสูงพูดพร้อมกดจูบลงมาเพื่อเบนประเด็นเรื่องนั้นออกไป
มือหน้าเอื้อมไปแก้ปลดปมเชือกที่ข้อมือบาง ก่อนจะเฟ้นนวดคลึงที่ร่างบางไปพร้อมๆกับบทจูบที่ยังคละคลุ้งไปด้วยแรงอารมณ์ที่ไม่มอดลง
ลิ้นร้อนกวาดต้อนทุกรสสัมผัสที่เข้าถึง ทุกจังหวะที่เกี่ยวกวัดมันเป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่ก่อไฟอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง
"ไหนๆก็ปล่อยในไปแล้ว ต่ออีกหลายๆรอบเลยละกันนะเมีย"
"เดี๋ยว! อื้อ!!!"
------
จ. 07:45
"คุยกับใครอ่ะ"
"ไอ้คีรี มันตามไปเรียน"
"อ่อ จะไปป่ะ? บิดให้แปปเดียวถึงเลย"
"เมื่อคืนเธอไม่เข็ดใช่ป่ะวะ?"
"คิ"
"เดี๋ยวเถอะ!"
ผมทำท่าจะเขกมะเหงกลงบนหน้าปากมนแต่สุดท้ายก็เปลี่ยนมาเป็นกดจูบลงไปแทน ก่อนจะหันมาตอบแชทเพื่อนสนิทต่อ
แต่เหมือนบทสนมนาระหว่างผมกับไอ้คีรีจะมีอุปสรรค ผมเริ่มผิมตอบเพื่อนไม่รู้เรื่อเพราะไอ้ตัวแสบของผมมนดันไปเล่นซุกซนกับลูกชายของผมที่กำลังชูชันรับวันใหม่
"แข็งแรงแต่เช้าเลยเนาะ"
วีพูดพร้อมกับแลบเลียสิ่งนั้นจากโคนไปสุดปลาย
"อึก วี!"
คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักชอบใจและไม่ละความสนใจจากมันจนกระทั่งไอ้คีมันทนไม่ไหวกับภาษามนุษย์ต่างดาวของผม
ครืด..
ผมกดรับทั้งที่รู้ว่าไม่ควร แต่ถ้าไม่รับวันนี้คงคุยกันไม่ได้ความ
[อาจารย์บอกไม่ให้ควิซย้อนหลังนะมึง รีบมามั้ยทันอยู่นะ เมื่อคืนนอนหอมึงนิ่ใหเไอ้วีบิดมาดิ่ แค่ห้านาทีก็ถึงแล้ว]
"มึงก็เดาได้มั้ยว่าพวกกูทำไรกันอยู่ อึก! วี!!"
ผมตะหวาดคนดื้อลั่นเพราะแรงดูดจากลิ้นร้อนที่ส่วนปลายมันทำผมแทบแตก
แต่มันก็ยังคงไม่สนใจครอบปากบางลงมาที่แท่งร้อนของผมพร้อมกับใช่ลิ้นละเลงจุดไหวที่ส่วนปลายจนหน้าท้องผมหดเกร็ง
[...]
"จะโทรมาสอดแนมก็บอก ไอสัสคี! อาส์ วีอย่าขูด!!"
เป็นอีกครั้งที่ผมแทบอยากจะโยนโทรศัทพ์ทิ้งแล้วจับไอ้ตัวแสบมากดดันให้ร้องไม่เป็นผู้เป็นคนแบบเมื่อคืน เมื่อวีจงใจใช้ฟันขูดลงที่แท่งเอ็นตามเส้นเลือดี่ปูดโปนออกมาจนผมแทบบ้า
แต่เพราะยังติดสายเพื่อนที่พร้อมจะเสือกกับผมในทุกกรณีแบบไอ้คีถือสายอยู่ ผมเลยจำเป็นต้องคุยกับมันให้จบเรื่องซะก่อน
ทั้งที่ผมพูดเชิงขู่ใส่ไอคีไปให้คนตัวเล็กรู้ตัว แต่เปล่าเลย ยิ่งผมพูดมากเท่าไหร่แรงดูดเม้มที่ส่วนปลายมันยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
จนผมรู้สึกได้ถึงน้ำใสๆที่เริ่มปริ่มบริเวณหัวบากแต่ก็ไม่นานเพราะไอ้ตัวก่อกวนก็เก็บเลียและดูดออกไปจนหมด
ตอนนี้ลูกชายของผมมันพร้อมที่จะทำโทษคนดื้ออีกครั้งและอีกหลายๆครั้ง ทันทีที่คีรียอมวางสายผมก็โยนโทรศัพท์ไปอย่างไม่ใยดี
ก่อนจะคว้าตัวก่อกวนขึ้นมานั่งคร่อมบนตักตัวเองที่ลุกขึ้นมานั่งเช่นกัน
"อยากโดนนักใช่มั้ยห้ะ?"
"ถ้าไม่อยาก...จะทำทำไมอ่ะ? ^^*"
"มึงนี่มัน..."
"ไหนๆก็ไม่ทันควิซเช้าแล้ว..งั้น..วันนี้ลาทั้งวันเลยละกันเนาะ"
พูดจบมือเล็กก็จับเอาแท่งเอ็นของผมจ่อไว้ที่ช่องทางของตนและกดดันตัวเองลงมาที่ตักผมอีกครั้ง
มือทั้งสองข้างคล้องไว้กับคอผมเหมือนอย่างเคยๆที่วีชอบทำเวลาจะอ้อน
สะโพกบางเริ่มขยับและกดเข้ามาซ้ำๆ ผมมองดูการกระทำเหล่านั้นไม่วางตา
ก่อนจะหางตาจะเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ผมคิดว่า ผมเสพติดมันซะแล้ว...
ผมคว้าเอาไวเบรเตอร์ที่ถูกทิ้งไว้บนเตียงอย่างไร้เยื่อใยขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆสอดมันเข้าไปในช่องทางนุ่นยุ่นที่ตอนนี้มีแท่งร้อนของผมคาอยู่
"อื้อ! อะไร!!"
"^^*"
ผมไม่ตอบแต่เลือกที่จะกดปุ่มรีโมทในมือให้เครื่องสั่นนั้นทำงานขึ้นมาพร้อมๆกับดันสะโพกตัวเองสวนขึ้นไปในจังหวะที่ใช้มือกดสะโพกของอีกคนลงมา
"อ๊ะ อ๊า!! ไอ้เหี้ยเพิร์ช อ้ะ เกลียด อ่าส์ เกลียดมึง!! อ๊า!!"
---The end---
จบแน้ววววววว ผิดพลาดประการใดขอโทษด้วยนะคะ
แล้วก็ขอโทษจริงๆที่ผิดเวลานัด พอดีประชุมมันนานกว่าที่คิดเราพึ่งถึงห้องตอนเกือบสามทุ่มเสียเวลากินข้าวไปอีกครึ่งชม.นิดๆ นี่ก็เร่งพิมพ์ให้แต่ก็พยายามมีสติเพราะถ้าเร่งมากก็กลัวตอนจบจะทำทุกคนผิดหวัง
ขอโทษเรื่องเวลาจริงๆค่ะ วันหลังจะรอบคอบกว่านี้
ยังไงก็หวังว่าจะชอบตอนส่งท้ายนี้นะคะ ขอบคุณที่ติดตามเสมอมาค่ะ เอนจอยริดดิ้งนะคะ ^_^
ปล.กลับไปเม้นที่จอย หรือจะใต้บล็อคนี้ หรือจะฟิดแบคให้เราในแท็กก็ได้นะคะ เรายินดีรับทุกทางและจะตามอ่านทั้งหมดค่ะ ขอบคุณมากๆน้าา^3^
#พี่วีคนคูล
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น